Autentyczność vs. dopasowanie do oczekiwań...

Autentyczność vs. dopasowanie do oczekiwań innych

Przez większość życia próbowałem być taki, jakiego chcieli inni. Dobry syn, lojalny przyjaciel, odpowiedzialny pracownik. Nosiłem w sobie mnóstwo ról, jakby każda z nich miała udowodnić moją wartość. Uśmiechałem się, gdy nie miałem na to siły, przytakiwałem, gdy chciałem krzyczeć, zgadzałem się na rzeczy, które mnie bolały. Wydawało mi się, że jeśli będę wystarczająco „jakiś”, wreszcie zostanę zaakceptowany. Ale im bardziej dopasowywałem się do innych, tym bardziej traciłem siebie.

Autentyczność nie jest czymś, co się ma od urodzenia. To wybór, który trzeba podejmować każdego dnia. Bo świat będzie próbował wcisnąć nas w ramy – w oczekiwania, w role, w etykiety. „Powinieneś być taki”, „nie przesadzaj”, „zachowuj się normalnie”. I zanim się zorientujemy, zaczynamy wierzyć, że nasza wartość zależy od tego, jak dobrze wpasujemy się w cudzy obraz. A przecież autentyczność to nie bunt przeciwko światu – to odwaga, by być sobą, nawet gdy świat tego nie rozumie.

Był taki moment w moim życiu, kiedy poczułem, że nie mogę już dłużej grać. Że każdy uśmiech, każde „wszystko w porządku” staje się coraz cięższe. Zrozumiałem wtedy, że im bardziej próbuję dopasować się do innych, tym bardziej oddalam się od siebie. I że największym aktem odwagi nie jest udawanie siły, lecz przyznanie się do tego, kim naprawdę jestem – ze swoimi emocjami, słabościami, marzeniami, które może nie mieszczą się w cudzych planach.

Autentyczność nie oznacza, że wszyscy nas polubią. Wręcz przeciwnie – często oznacza, że część ludzi od nas odejdzie. Ale to w porządku. Bo gdy jesteś sobą, zostają tylko ci, którzy naprawdę cię widzą. Nie ci, którzy kochają twoją maskę, ale ci, którzy kochają ciebie. I to jest wolność, której nie da się kupić.

Kiedyś bałem się, że jeśli pokażę światu prawdziwego siebie, zostanę odrzucony. Że nie będę „wystarczający”. Ale dziś wiem, że dopasowanie do oczekiwań innych to powolne gubienie siebie. Bo za każdym razem, gdy mówisz „tak” komuś, podczas gdy w środku czujesz „nie”, zdradzasz siebie. I każda taka zdrada zostawia ślad – maleńki pęknięty fragment, który z czasem staje się przepaścią między tym, kim jesteś, a kim udajesz, że jesteś.

Zrozumiałem też, że autentyczność to nie wymówka, by być brutalnie szczerym czy nieczułym. To raczej bycie w prawdzie – z sercem, z empatią, z odwagą. To umiejętność powiedzenia: „Tak, to jestem ja. I choć nie każdy to zrozumie, to w porządku.” Bo nie chodzi o to, by pasować do wszystkich, ale by pasować do siebie.

Przez długi czas wydawało mi się, że dopasowanie to forma miłości – że jeśli się dostosuję, zostanę zaakceptowany. Ale prawdziwa miłość, przyjaźń czy relacja nigdy nie wymagają, żebym przestawał być sobą. Wręcz przeciwnie – one karmią się autentycznością. Bo tylko wtedy, gdy pokazuję siebie prawdziwego, daję komuś szansę pokochać prawdziwego mnie.

Bycie sobą to proces. Czasem bolesny, czasem piękny, zawsze prawdziwy. To uczenie się mówienia „nie” tam, gdzie przez lata mówiłem „tak”. To wybieranie spokoju zamiast akceptacji za wszelką cenę. To stawanie przed lustrem i mówienie sobie: „Wystarczasz. Nie musisz już niczego udowadniać.”

Autentyczność nie przychodzi łatwo. Bo społeczeństwo nagradza tych, którzy się dopasowują. Ale nagrody za dopasowanie są puste – aplauz, który milknie, gdy zostajesz sam. Autentyczność nie daje aplauzu. Daje spokój. I ten spokój jest bezcenny.

Dziś wiem, że nie muszę pasować do każdego miejsca, do każdej relacji, do każdego schematu. Bo nie wszędzie mam się znaleźć. Czasem odejście od tego, co mnie ogranicza, jest aktem największej miłości do siebie. Bo każda maska, którą zdejmuję, zbliża mnie do tego, kim naprawdę jestem.

Kiedy pozwalam sobie być sobą, zaczynam przyciągać ludzi, z którymi czuję się prawdziwy. Nie muszę grać, tłumaczyć się, udawać. Zaczynam żyć z lekkością. Bo prawda zawsze daje lekkość, a udawanie – ciężar.

Zrozumiałem też, że autentyczność nie oznacza, że jestem zawsze pewny siebie. Czasem jestem zagubiony, czasem się boję. Ale już się tego nie wstydzę. Bo autentyczność to również przyznanie, że nie mam wszystkich odpowiedzi. Że wciąż się uczę, wciąż próbuję. I to jest w porządku.

Autentyczność to nie cel, to droga. Droga, która uczy odwagi, szczerości i zaufania do samego siebie. Każdego dnia uczę się wybierać siebie zamiast cudzych oczekiwań. Czasem to trudne, ale każda taka decyzja sprawia, że czuję się bardziej żywy.

Nie chcę już być idealny w oczach innych. Chcę być prawdziwy w oczach siebie. Bo kiedy jestem sobą, przestaję gonić za aprobatą, a zaczynam przyciągać ludzi i sytuacje, które są naprawdę moje.

I może właśnie w tym tkwi największa wolność – że nie muszę już udowadniać swojej wartości. Wystarczy, że jestem. Taki, jaki jestem. Z wadami, z emocjami, z całym chaosem i pięknem, które noszę w środku. Bo prawdziwe życie zaczyna się tam, gdzie kończy się gra w dopasowanie.

---