Jak świadomie kształtować swoje przekonania...

Jak świadomie kształtować swoje przekonania

Czasem łapię się na tym, że moje przekonania mówią do mnie głośniej niż własne myśli. Jakby ktoś kiedyś zasiał we mnie zdania, które z czasem wrosły w moje wnętrze tak mocno, że zacząłem traktować je jak prawdę. Ale im bardziej dorastam, im bardziej chcę świadomie kierować swoim życiem, tym częściej zadaję sobie pytanie: „Czy to naprawdę moje?”. I to jedno pytanie zmieniło wszystko. Bo uświadomiło mi, że przekonania nie są czymś stałym. Nie są wyrokiem. Mogę je świadomie kształtować — i dzięki temu zmieniać swoje życie.

Zrozumiałem, że przekonania są jak fundamenty pod domem. Jeśli są kruche, niestabilne, niesprawdzone, to wszystko, co buduję, może się zachwiać. Ale jeśli zacznę je wzmacniać, wymieniać, oczyszczać — cała konstrukcja mojego życia staje się solidna. I przestaję się bać. Przestaję się wahać. Przestaję walczyć ze sobą. Zaczynam żyć tak, jak naprawdę chcę. To niesamowite, jak wiele w naszym życiu wynika nie z tego, co wiemy, ale z tego, w co wierzymy. I kiedy dotarło to do mnie po raz pierwszy, poczułem ogromną wolność.

Najtrudniejsze było jednak zobaczyć te przekonania, które ukształtowały się we mnie bez mojej zgody. Te, które wzięły się z cudzych opinii, zasłyszanych zdań, przypadkowych sytuacji. Przekonania, które mówiły mi: „Nie dasz rady”, „To nie dla ciebie”, „Nie jesteś wystarczający”. Przez lata powtarzałem je w głowie tak często, że zacząłem traktować je jak fakty. A przecież to tylko zdania. Zdania, które mogę zmienić. Zdania, które mogę zastąpić nowymi, wspierającymi, prawdziwymi. I kiedy to sobie uświadomiłem, poczułem w sobie ogromną siłę.

Zacząłem obserwować swoje myśli. Nie po to, żeby je oceniać, ale żeby je zobaczyć. Jak widz w kinie, który ogląda film — z pewnym dystansem, z ciekawością. I nagle zauważyłem, jak często powtarzam schematy, które mnie ograniczają. Kiedy złapałem pierwsze takie przekonanie, poczułem coś w rodzaju ulgi. Bo jeśli mogę je zauważyć, to mogę też je zmienić. To tak, jakbym znalazł klucz do drzwi, które przez lata wydawały się zamknięte.

A potem przyszła kolejna lekcja. Zrozumiałem, że nie muszę ślepo wierzyć każdej myśli, jaka pojawia się w mojej głowie. Mogę ją sprawdzić. Mogę zapytać: „Czy to prawda?”, „Skąd to wiem?”, „Czy to przekonanie mnie wspiera, czy ogranicza?”. I jeśli nie wspiera — mogę je odrzucić. Mogę zastąpić je zdaniem, które będzie dla mnie dobre, pełne siły, pełne możliwości. To niesamowite uczucie — jakby ktoś zdjął mi z pleców ciężki plecak, który nosiłem całe życie.

Zauważyłem, że świadome kształtowanie przekonań to proces, który wymaga uważności, ale daje nagrodę większą niż cokolwiek innego. Bo gdy zmieniają się moje przekonania, zmienia się sposób, w jaki patrzę na świat. A kiedy zmienia się sposób patrzenia — zmienia się wszystko. Zaczynam zauważać możliwości, których wcześniej nie widziałem. Zaczynam próbować rzeczy, których wcześniej się bałem. Zaczynam ufać sobie bardziej niż kiedykolwiek.

Jedno z najpiękniejszych uczuć pojawia się wtedy, kiedy nowe przekonania zaczynają pracować we mnie tak naturalnie, że stają się moją prawdą. Kiedy mówię do siebie: „Dam radę”, i naprawdę w to wierzę. Kiedy patrzę w lustro i czuję, że jestem wystarczający. Kiedy podejmuję decyzję i czuję spokój, bo wiem, że zrobiłem to świadomie, a nie z lęku. Te momenty pokazują mi, jak mocno przekonania wpływają na moje życie — i jak bardzo warto je kształtować.

Ale najważniejsze, co zrozumiałem, to to, że nie muszę zmieniać wszystkiego naraz. Mogę zacząć od jednego zdania. Od jednej myśli. Od jednego przekonania, które najbardziej mnie ogranicza. Złapać je, przyjrzeć się mu, osłabić je, a potem świadomie zastąpić nowym. To proces, który działa jak efekt domina — zmieniam jedno przekonanie, a wraz z nim zaczyna zmieniać się cała reszta. I nagle okazuje się, że to, co wydawało się niemożliwe, jest dla mnie dostępne.

Dziś wiem, że mogę kształtować swoje przekonania tak samo, jak kształtuję swoje ciało, swoje nawyki, swoje działania. Mogę je ćwiczyć, wzmacniać, zmieniać. Mogę tworzyć w sobie nową przestrzeń — przestrzeń mocniejszą, spokojniejszą, bardziej moją. I ta świadomość daje mi ogromną radość. Bo wiem, że niezależnie od tego, gdzie jestem, mam wpływ na to, kim się staję.

A kiedy patrzę przed siebie, czuję wdzięczność. Bo wiem, że każde przekonanie, które świadomie wybieram, przybliża mnie do życia, którego naprawdę chcę. Do życia, które nie jest sterowane strachem, ale odwagą. Nie wątpliwościami, ale klarownością. Nie cudzym głosem, ale moim własnym.